Pencerenin camına konan bir kuşun tesbihiyle zikri hatırlatan Mün'im-i Kerim'e şükürler olsun..

Gönülden geçen zarif hatırat, nazarına intikal ediyor insanın. Bu kadar hassas mizanlarla kendini hatırlatıyor Adil bir Zat. Öyle ince nakışlarla tezyin etmiş ki bizi Nakkaş-ı Ezeli, bunları kör tesadüfe, sağır tabiata isnad etmek ahmaklığın muzaaf hali olsa gerek. Ve öyle merhametlice yapmış ki Rahman, her yoldan kendini sevdirmek istediği anlaşılıyor. Peki Rahmeti görmek için çok uzaklara gitmeye gerek var mıdır, yahut zaruri midir hayatında seni senden çok seven bir insan? Bir kuşun nazlı bakışında göremez misin rahmeti?

Tüm bunların farkında olabilmek, hissedebilmek.. Gökyüzüne bakabilmek.. Hava-yı nesimiyi içine çekebilmek..
Bu nimetleri nasip eden Kerim-i Zülcelal'e sonsuz şükür..