İnsan durup durup kendini sorgulamıyorsa şu hayatta, kim olduğunun var mıdır bir önemi? Düşünmeyene, insan denir mi sahi? Eğer insanlık makamına çıkmak istiyorsak, düşünmeliyiz. Önce sükunet bulmalı koşuşturmalardan, alışverişlerden, yemek, giyinmek, rahat etmek derdinden. Önce bir dur, dur ki içindeki o cılız sesi işitebilesin. O vicdan kantarı yok mu, öyle bir sessiz çığlıktır ki o, tüm cihan sallanır onun sesinden. Halbuki senden başka duyan da yoktur.. Ama bilesin, ye'se düşmek için yaratılmamıştır o ses, hala Rabbine iltica edebilecek vaktin var olduğunu ihtar eder sana usul usul. Onu dinlemeli. Eğer vahye kulaklarını kapayacak kadar cahilsen, ya da dünya hevesatının oyuncağı olacak kadar gafilsen, son çağrıdır sana o ses. Son uyarı, son kurtuluş kapısı.. Onda nokta-i istinad ve nokta-i istimdad olan iki nokta vardır ki, Rabbine visal yoludur o noktaların varış yeri. Onu dinle, kulak ver. Yoksa o vicdan, daim azab çekecek..