BİTMEYEN SAVAŞ

Başkalarına kızdığımızda, gerçekten o kişiye mi kızarız, yoksa içimizdeki kendimizle mücadelemiz mi tetiklenir? Hani şu bir ömür süren, arada ateşkes imzalansa da bir süre sonra taraflardan birinin anlaşmayı ihlal edip sınırlarına dayanıp zorla girdiği mücadele. Ben o zamanlar içimde biriken öfkeden nefret ediyorum. O öfkeyle başkalarına sert davranmaktan nefret ediyorum. Halbuki o öfkeli ben de benim bir parçam değil mi? İnsan yalnızca iyi ve mutlu olduğunda seviyor da kendini, içinde depreşen kavga açığa çıktığında neden kabullenemiyor o "ben"i olduğu gibi? İnsanı biricik yapan tramvalarıdır, denmiş. Beni ben yapan çektiğim ıztıraplar değil mi? Herkese şefkatperverane yaklaşıyorum da, kendime neden bu kadar acımasızım?..

Bazen o kadar kızıyorum ki kendime, öfkemden ağlamak istiyorum. Bağırmak, haykırmak istiyorum. Kimse görmüyor, kimse bilmiyor içimdeki girdapları. "Şimdi ne yazsam da geçse kalbimin küsü" diyor ya Erdem Bayazıt, böyle zamanarda hiçbir şey geçiremeyecekmiş gibi geliyor o kırgınlığımı.

Öncelikle, bunun da benim bir parçam olduğunu kabul gerek. Yıllarca düşman gibi kılıç salladım o "ben"e, ancak değil muzaffer olmak, kılıcımın ucu bile dokunamadı tenine. Demek yol bu değil. Peki ya...? Acaba düşmanım mı o benim de ben böylesi amansız bir mücadeleye giriyorum? Defalarca anlaşmalar imzalayıp bozuyorum? Hayır, güzel bakan güzel görür. Ben ona düşmanım olarak baktığımdan öyle görüyorum. Ya dostum olarak baksam? Ya çektiği bunca acıya bedel onu sarıp sarmalasam? Her şey güzel olacak desem? Ellerimle bir yetim başı okşar gibi okşasam saçlarını? Yıllarca kimsenin duyamadığı çığlıklarını duyup ona şefkat gösteren birini bulduğu için hıçkırarak omzuma yaslar mı başını?..

Kimse bir diğerinin içindeki cengi bilemez. Bu öyle bir şey ki ne anlatılır ne de dile dökülür. Yaşayan bilir. Ve... Onu yaratan... Ona teveccüh etmemize en güçlü vesilelerdendir bu savaş. Duanın vakti gelmiş de dergahına çağırmıştır bizi. İşte nokta-i teneffüs!

"Kime gidem sen var iken
Cürmüm ile geldim sana..."